176 __ 177 δύο χρόνια που θα παραμείνει στη θέση αυτή, ο Καραντινός σκη- νοθετεί έξι έργα ξένου ρεπερτορίου, τα οποία προέρχονται σχε- δόν αποκλειστικά από το κλασικό ρεπερτόριο: Η ζήλεια του Μπαρμπουγιέ και Ταρτούφος του Μολιέρου, Η λοκαντιέρα του Γκολντόνι, Μια πόρτα πρέπει να είναι ανοιχτή ή κλειστή του Αλφρέ ντε Μυσσέ, Η θαυμαστή μπαλωματού του Λόρκα το 1973, με τη σημαντική συμμετοχή της Αντιγόνης Βαλάκου, και το Σπίτι της Κούκλας του Ίψεν. Ο Νεόφυτος Ταλιώτης υπογράφει σκηνοθετικά έξι παραγωγές ξέ- νου ρεπερτορίου στον ΘΟΚ, με την πρώτη του να δοκιμάζεται στο κλασικό ρεπερτόριο με το έργο Το καφενείο του Γκολντόνι το 1992. Η επόμενη παράστασή του, με το έργο Ο δρόμος για τη Μέκκα του Άθολ Φούγκαρτ το 1995, θα αποτελέσει μία από τις πιο επιτυ- χημένες παραστάσεις της Νέας Σκηνής. Την ίδια χρονιά σκηνοθετεί το έργο Το ραφτάδικο του Ζαν-Κλωντ Γκραμπέργκ, ενώ τρία χρό- νια αργότερα θα ξεχωρίσει στην Κεντρική Σκηνή η Γέρμα του Λόρκα, με την Αννίτα Σαντοριναίου και τον Βαρνάβα Κυριαζή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Επίσης πολύ σημαντική θα είναι και η σκηνοθεσία του στο έργο Festen του Ντέιβιντ Έλντριτζ, ενώ το 2014 σκηνοθετεί το έργο Αύγουστος του Τρέισι Λετς. Η Μόνικα Βασιλείου θα αποτελέσει ένα από τα βασικά υποκριτικά και σκηνοθετικά στελέχη του ΘΟΚ, ενώ είναι η πρώτη γυ- ναίκα που θα εμπιστευτεί ο Οργανισμός στη σκηνοθετική θέση, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο και για άλλες σκηνοθέτιδες να δοκιμαστούν στο κρατικό θέατρο. Εκτός από την πολύτιμη προσφορά της στην Παιδική Σκηνή, ο Μόνικα Βασιλείου θα σκηνοθετήσει πέντε έργα ξένου ρεπερτορίου, με τα τέσσερα εξ αυτών να ανήκουν στο ιταλικό ρεπερτόριο: Οι εκατομμυριούχοι της Νάπολης του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο το 1989, τα Ο άνθρωπος, το κτήνος και η αρετή το 1991 και Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε του Λουίτζι Πιραντέλλο το 2004 και το Κλέψε λιγότερο του Ντάριο Φο το 1999. Το τελευταίο έργο ξένου ρεπερτορίου που σκηνοθετεί θα είναι το Δυοδυο στη σουίτα του Ρέυ Κούνεϋ το 2008. Πολύτιμη θα είναι για τον ΘΟΚ η παρουσία του Γιάννη Ιορδανίδη, ο οποίος θα κληθεί να σκηνοθετήσει συνολικά πέντε έργα ξένου ρεπερτορίου, με ιδιαίτερη προτίμηση στο κλασικό ρεπερτόριο. Πρόκειται για τα ακόλουθα: Μαρία Στούαρτ του Σίλλερ το 1993, Η τρελλή του Σαγιώ του Ζιρωντού το 1995, Επιθεωρητής του Γκό- γκολ το 2005, Βρικόλακες του Ίψεν το 2008, με τη Δέσποινα Μπε- μπεδέλη στον ρόλο της κυρίας Άλβινγκ, και Η νύχτα είναι μάνα της μέρας του Λαρς Νορέν το 2012. Σημαντική θα είναι και η συμβολή του Στέφανου Κοτσίκου στο σύγχρονο ξένο ρεπερτόριο με πέντε σκηνοθεσίες στο ενεργητικό του, εκ των οποίων οι δύο αφορούν έργα του Μπρεχτ: το Περί έρωτος και άλλων τινών του 1998 στη Νέα Σκηνή, μια συρραφή κειμένων του Γερμανού συγγραφέα από τον Γιώργο Νεοφύτου, και Η όπερα της πεντάρας το 2013. Συστήνει επίσης στο κοινό το Καλοκαίρι και καταχνιά του Τεννεσσή Ουίλλιαμς, όπως επίσης και το έργο Φήμες του Νηλ Σάιμον. Ιδιαίτερα σημαντική θα είναι και η σκηνοθεσία του στον μονόλογο της Γερμανίδας Κρίστα Βολφ με τίτλο Μήδεια το 2005, με την Ιωάννα Σιαφκάλη, στην Πειραματική Σκηνή, μια συμπαραγωγή με τον Οργανισμό «Πολι- τιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης – Πάτρα 2006», η οποία περιόδευσε σε Κάιρο και Δαμασκό. Από τα είκοσι έργα που σκηνοθέτησε για τον ΘΟΚ ο Ανδρέας Μαραγκός, μόνο τα τέσσερα ανήκουν στο ξένο ρεπερτόριο, ωστόσο πρόκειται για ιδιαίτερα σημαντικές παραγωγές. Ο Ανδρέας Μαραγκός εισάγει στην ουσία το θέατρο του παραλόγου μέσα από το έργο Επιστάτης του Χάρολντ Πίντερ, εγκαινιάζοντας έτσι τη Δεύτερη Σκηνή του ΘΟΚ στο Θεατράκι του ΡΙΚ. Τους τρεις ρόλους μοιράζονται τρεις σημαντικοί ηθοποιοί του Οργανισμού: ο Ευτύ- χιος Πουλλαΐδης, ο Σπύρος Σταυρινίδης και ο Αντώνης Κατσαρής. Το 1995 ο Μαραγκός σκηνοθετεί το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας του Σαίξπηρ, ενώ στη συνέχεια παρουσιάζει δύο μείζονα έργα της αμερικανικής δραματουργίας: το Τίμημα του Άρθουρ Μίλλερ το 2002 και το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι του Τεννεσσή Ουίλλιαμς το 2003, με την Πόπη Αβραάμ να ξεχωρίζει στον ρόλο της Βάιολετ Βέναμπλ. Το 2007 αναλαμβάνει το πηδάλιο του ΘΟΚ ο Βαρνάβας Κυριαζής, έχοντας ήδη δοκιμαστεί ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης σε πολύ σημαντικές παραγωγές του Οργανισμού. Από το ξένο ρεπερτόριο ο Κυριαζής σκηνοθετεί τρία έργα: τις Ατσαλένιες Μαγκνόλιες του Ρόμπερτ Χάρλιγκ, με τις πολύ καλές γυναικείες ερμηνείες των Χριστίνας Παυλίδου, Μαρίας Μίχα, Τζένης Γαϊτανοπούλου, Μαρίνας Μαλένη, Δέσποινας Μπεμπεδέλη και Λένιας Σορόκου, πα- ραγωγή με την οποία εγκαινιάζεται το 1995 η Νέα Σκηνή του ΘΟΚ, τα Παιδιά ενός κατώτερου θεού του Μαρκ Μέντοφ το 2001, μια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, και πάλι στη Νέα Σκηνή, με την ξεχωριστή ερμηνεία της Λέας Μαλένη στον ρόλο της κω- φής Σάρα, και τον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ. Πολλές είναι και άλλες παραγωγές που ξεχώρισαν, εκ των οποίων, ελλείψει χώρου, θα αναφερθούν μόνο μερικές.13 Θα πρέπει να γί νει αναφορά στις δύο σκηνοθεσίες του Φώτου Φωτιάδη, και δύο έργων του Άθολ Φούγκαρτ, Το νησί και Ο αδελφός Μπάντζι είναι νεκρός, το 1977 και 1979 αντίστοιχα. Επίσης, το έργο Το θαμμένο παιδί του Σαμ Σέπαρντ το 1985 σε σκηνοθεσία του Αμερι- κανού Sanford Robbins, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Δέσποινας Μπεμπεδέλη το 1988 στη Δεύτερη Σκηνή με το έργο Καληνύχτα μητέρα της Μάρσια Νόρμαν, μια παράσταση αποκλει- στικά με συντελέστριες, το Ευτυχισμένες μέρες του Μπέκετ το 1997 σε σκηνοθεσία του Γερμανού Frank Henning, η πρώτη παρα - γωγή Μπέκετ στον Οργανισμό, οι δύο σκηνοθεσίες του Ρώσου Valery Akhadov Μικρές τραγωδίες του Αλεξάντρ Πούσκιν το 1999 και ο Γλάρος του Τσέχωφ το 2001, ο Κορυδαλλός του Ανούιγ το 2001 από τον Σωτήρη Χατζάκη, το Δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομ - πέρτο Ατάυντε από τον Άντη Παρτζίλη το 2001, έργο με το οποίο εγκαινιάζεται η Πειραματική Σκηνή του ΘΟΚ στο Θέατρο της Αγοράς του Αγίου Ανδρέα, όπως επίσης και ο Φάουστ του Γκαίτε το 2002 σε σκηνοθεσία του Γερμανού Michael Leinert, που απο- τέλεσε και την πανελλήνια πρώτη του έργου. Από την πρώτη δεκαετία της χιλιετίας ξεχωρίζουν επίσης το Ημερολόγιο ενός τρελού του Γκόγκολ το 2007 σε σκηνοθεσία Μαρίας Μανναρίδου-Καρσερά, με την ξεχωριστή ερμηνεία του Βαρνάβα Κυριαζή, για την οποία βραβεύτηκε στα Βραβεία ΘΟΚ 2007· ο Καυτός πάγος της Μπράιονι Λέιβερι το 2008 σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, με την πολύ καλή ερμηνεία του Ανδρέα Τσουρή στον ρόλο του κατά συρροήν δολοφόνου· οι Βρικόλακες του Ίψεν την ίδια χρονιά σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη· και η Τρύπα του κουνελιού του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέαρ στη Νέα Σκηνή (2009), παραγωγή που θα αποτελέσει και την πρώτη σκηνοθεσία της Μαγδαλένας Ζήρα για τον Οργανισμό. 13. Η σταχυολόγηση των παραγωγών μέχρι το 2011 βασίζεται στο κείμενο της Α. Χ. Κωνσταντίνου «Τετρακόσιες παραγωγές» (βλ. σημ. 4).
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==